Author Archives: arm1972

หากจะเปรียบเทียบชีวิตของอ.อาร์ม เป็นเมนูอาหาร ชีวิตอาจารย์น่าจะเป็นอาหารจานเดียว ที่มีครบรสชาติ สีสัน และสารอาหาร อาจจะเป็นสลัดเนื้อย่าง ข้าวยำไข่ต้ม หรือนาซิดาแก ชีวิตของอาจารย์ไม่แยกจานหรือสำรับ ไม่มีถ้วยน้ำแกง น้ำซุป หรือซอสมะเขือเทศ ที่แยกภาชนะโดดเดี่ยว แต่ทุกภาคส่วนในชีวิตถูก “ปรุง” ให้กลายเป็นจานเฉพาะของตัวเอง และเชื่อมโยงกับปัจจัยอื่น ๆ ของชีวิตอีกด้วย

การทำงานประจำด้วยการเป็นอาจารย์และนักวิจัยคิดค้นด้านนวัตกรรมยางพารา เป็นส่วนเสริมของกันและกันกับงานธุรกิจของครอบครัวที่คิดค้นและจำหน่ายผลิตภัณฑ์ที่นอนจากยางพารารายแรกในประเทศไทย นอกจากนี้ อาจารย์เป็นนักกีฬาประเภทไตรกีฬาที่ได้เชื่อมโยงชีวิตครอบครัวที่มีภรรยาและลูก ๆ อีกสามชีวิต เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการซ้อมและการแข่งขัน จนกีฬาเหล่านี้ทั้งวิ่ง ปั่นจักรยาน และว่ายน้ำกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมครอบครัวได้อย่างกลมกลืน

กิจกรรมล่าสุดที่อาจารย์ได้เป็นทั้งผู้ริเริ่มผลักดันและลงมือทำกิจกรรมนั้นอย่างจริงจังสม่ำเสมอในตอนนี้คือ กิจกรรม Pattani Trash Hero ซึ่งเป็นกิจกรรมเพื่อบ้านเกิดจากสองมือเปล่าของกลุ่มคนที่จะช่วยกันเก็บกวาดขยะในบ้านของเราให้หมดไป โดยเน้นพื้นที่ไปที่ชายหาดในอำเภอยะหริ่ง กิจกรรมริเริ่มมาจาก Trash Hero ของชาวต่างประเทศในพื้นที่ฝั่งอันดามัน กิจกรรมนี้ก็เชื่อมโยงไปสู่การนำเอาขยะจากทะเลจำนวนหนึ่งกลับมาผ่านกระบวนการผลิตเป็นรองเท้าที่ชื่อว่า “ทะเลจร” ที่ได้สร้างแรงสะเทือนการรับรู้ไปในวงกว้างมากขึ้นเรื่อย ๆ ในหมู่นักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมทั้งภายในและต่างประเทศ

ในทุก ๆ สถานะและทุก ๆ กิจกรรมที่ทำ อาจารย์อาร์มได้ย้ำเสมอถึงจุดสำคัญของการลงมือทำอย่างสม่ำเสมอ จะเล็กจะใหญ่ จะมากจะน้อย ไม่ใช่เป็นสิ่งที่สำคัญไปกว่า “ความสม่ำเสมอ”

ข้างต้น เป็นคำกล่าวแนะนำองค์ปาฐกที่คณบดีคณะวิทยาการสื่อสารได้กรุณาเรียบเรียง ในวันที่เชิญผมไปพูดคุยให้กับนักศึกษาที่กำลังจบการศึกษา แม้ว่าการพูดคุยไม่ใช่เรื่องที่ยุ่งยากนักสำหรับผม แต่การปาฐกไม่ใช่สิ่งที่ง่ายสำหรับผม และในวันนั้นผมไม่คิดว่าผมทำได้ดีนัก จากความทรงจำที่ยังพอมีอยู่ แต่เพื่อไม่ให้โอกาสที่มีการตั้งคำถาม ด้วย keywords หลาย ๆ คำที่ได้ถูกโยนออกมา และผมได้โยนออกไป ผมจึงถือโอกาสเขียนความคิดความเห็นไล่เรียงไว้อีกครั้ง เพื่อเตือนความทรงจำว่าครั้งหนึ่งผมต้องการเล่าอะไรประมาณนี้ออกไป แม้ว่าอาจจะไม่ได้สื่อสารได้ตรงอย่างที่ใจคิด

จากวันที่เริ่มคุยกันถึงความเป็นไปได้ในการเป็นองค์ปาฐก ในเบื้องต้นเราคุยกันถึงแง่มุมของความแตกต่างในการเลือกใช้ชีวิต เรามองถึงความขวางโลกอย่างสร้างสรรค์ ทำให้ผมมองไปถึงประเด็นของ group psychology ประเด็นของ stereotype และ personal judgement เป็นส่วนใหญ่ในการที่จะคิดว่าจริง ๆ แล้วทางคณะมองเห็นผมในประเด็นใด แต่สุดท้ายเมื่อชื่อของการปัจฉิมกถา ออกมาเป็นคำว่า “ปรุงชีวิต” ทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดเตรียมไว้ ก็ต้องเปลี่ยนไป ซึ่งในคำ ๆ นี้ ผมสามารถคิดได้อย่างเดียวคือคำว่า “สมดุลย์” และในความสมดุลย์นั้น ผมอยากที่จะสื่อให้ทุกคนมองว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องง่าย ๆ ที่หลาย ๆ คนแม้แต่องค์ปาฐกในหลาย ๆ งานนั้นพยายามทำให้มันดูเป็นเรื่องยาก เป็นความสำเร็จที่มีน้อยคนเท่านั้นที่จะทำได้ แต่ผมอยากจะบอกว่าเราเพียงใช้ชีวิตที่สมดุลย์ และความสมดุลย์นั้นเป็นสิ่งง่าย ๆ ที่มาตามธรรมชาติถ้าเราไม่ได้ไปฝืนอะไรมัน แล้วใคร ๆ ก็ตามก็สามารถทำได้ง่าย ๆ ตามคำพูดของโจน จันได ปราชชาวบ้านที่ผมเรียกเป็นครู ในฐานะที่ผมได้มีโอกาสไปเรียนรู้วิธีการทำบ้านดิน แต่ได้ปรัชญาชีวิตง่าย ๆ นี้กลับมา

ในวันที่เริ่มมีการประชาสัมพันธ์ ผมก็มาสะดุดกับหัวข้อของกิจกรรมที่เรียกว่า วิชาสุดท้ายที่มหาลัยไม่ได้สอน ซึ่งทางคณะได้ขออนุญาตินำเอาชื่อหนังสือแปลปาฐกชื่อดังของหลายมหาวิทยาลัยมารวมเล่มไว้ด้วยกัน ในใจผมเมื่อได้เห็นชื่อกิจกรรมก็อดที่จะถามตัวเองติดตลกไม่ได้ว่า มีวิชาอะไรอีกหรือที่มหาวิทยาลัยไม่ได้สอน ในเมื่อวันแรก ๆ ที่ผมกลับมาทำหน้าที่อาจารย์ในมหาลัยก็พบรายวิชาที่สอนการ save file เปิดปิดคอมพิวเตอร์ การใช้ Word Excel การใช้ชีวิตอย่างชาวมุสลิมให้กับนักศึกษา 90% ที่เป็นมุสลิม มันยังเหลือวิชาอะไรอีกหรือ ผมโยนคำถามนี้ลงไปใน Facebook เพื่อขอความเห็น และมีคำตอบหนึ่งที่น่าสนใจ ชนกับความคิดของผมพอดีนั่นคือ “Life is not that fucking complicated and people are full of shit. That’s what they are not telling you in the university.” ผมตีความหมายเข้าข้างตัวเองว่า นั่นหมายถึงชีวิตเป็นเรื่องง่าย แต่คนส่วนใหญ่พยายามบอกหรือทำว่ามันยากนั่นเอง ผมพยายามเอาสองสามคำนั้นมายำ ๆ กันแล้วคิดคร่าว ๆ ว่าควรจะเล่าอะไรให้ฟังบ้าง

เมื่อถึงวันจริง เมื่อได้ยินคำกล่าวแนะนำ จึงได้ตระหนักว่าจริง ๆ แล้ว สิ่งที่ผมต้องการจะบอกเล่านั้น ได้ถูกกลั่นกลองออกมาแล้ว สิ่งที่ผมควรจะเสริมจึงควรจะเป็นเรื่องราวที่เป็นส่วนตัวมากสักหน่อย แล้วน่าจะเป็นความเห็น รวมไปถึงเนื้อหาประมาณ How To แต่ในเสี้ยววินาทีที่พยายามเรียบเรียงทุก ๆ อย่างนั้น ผมก็หลุดไปกับอารมณ์เล่าให้ฟัง ตามนิสัยที่คุ้นเคย ผมชอบเล่า ชอบถูกถาม เพื่อจะได้เล่า มากกว่าที่จะให้แต่งเรื่องมาเล่าให้ฟัง ซึ่งอาจจะต่างจากการเขียนที่ผมชอบแต่งเรื่องมาเล่าให้ฟังในรูปแบบของการเขียน แต่เมื่อมีผู้ฟัง ผมอยากมากกว่าที่จะ be spontanious และตอบสนองกับผู้ฟังที่อยู่ตรงหน้า ทำให้การพูดคุยของผมแทบทุกครั้ง จับเอาสาระอะไรออกมาไม่ค่อยได้

คลิปของการพูดคุยในวันนั้น

ตั้งแต่วัยเด็ก ในใจลึก ๆ ของผมบอกตัวเองเสมอว่าผมนั้นมีความสนใจที่จะเรียนรู้หลายสิ่ง ในความหมายของคำว่าเรียนรู้ ผมหมายถึงการขุดเข้าไปลึกถึงจุดหนึ่ง ในคำว่าหลากหลายสิ่งอย่างนั้นผมแทบจะไม่กำหนดข้อแม้ใด ๆ ไว้เลย ด้วยลักษณะนิสัยเช่นนี้ทำให้ผมพยายามสร้างชีวิตตัวเองให้หลากหลายโดยเมื่อมองจากระยะไกลนั้นจะถูกมองว่าเกิดความสมดุลย์ ในวัยเรียน การเรียน กีฬา สังคม และดนตรี เป็นความสมดุลย์ เป็นสิ่งที่ผมแบ่งเวลาให้อย่างสมดุลย์ ผมมีผลการเรียนระดับแนวหน้าของประเทศในวัยเด็กที่ยังไม่เล่นดนตรี เมื่อโตขึ้นแบ่งเวลาให้สังคม การเรียนก็ตกมาในระดับเพียงที่สามารถชิงทุนได้ เมื่อรับทุนเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีอันดับในสาขาสูงสุด Top 5 ของโลกได้ การเพิ่มเรื่องของดนตรีเข้าไป เพิ่มความเข้มข้นของกีฬา และการแสวงหาตัวตนด้านอื่น ๆ การเรียนก็ต้องตกลงมาในระดับที่เพียงสามารถผ่านจบการศึกษาได้เพียงเท่านั้น นั่นคือความสมดุลย์ในความจำกัดของทรัพยากรที่เรียกว่าเวลา แต่ในความสมดุลย์นั้นทำให้ผมเป็นหนึ่งในวิศวกรเครื่องกล ที่เรียนทุกรายวิชาของวิศวกรรมอุตสาหการ จบ Ph.D. ด้านวิศวกรรมพอลิเมอร์ ด้าน processing and rheology ที่มีเพียงไม่กี่คนในโลก เป็นนักไตรกีฬาระดับ Top 5 ในสนามแถบ ๆ Ohio ที่มีเพื่อนหลากหลายทั้งไทย ฝรั่ง เอเชีย ประสบการณ์เรียนกีตาร์คลาสสิคที่ Cleveland Institue of Music อีกสองปีกว่า ๆ ไปจนสามารถทำกีตาร์คลาสสิคด้วยตัวเอง รวมไปถึงการฟังดนตรีคลาสสิคและแจ๊สอย่างถึงกึ๋น แน่นอนว่าผมสามารถคุยเรื่องราวเหล่านี้กับคนทั่วไปได้ลึกกว่า 80-90% ของคนปกติ แต่ไม่ได้เชี่ยวชาญเหมือนมืออาชีพในด้านนั้น ๆ

ในวัยประถมในวันที่เพื่อน ๆ ชวนกันไปเรียนว่ายน้ำผมก็ร่วมด้วย แต่ไปให้ถึงจุดที่แข่งขันข้ามจังหวัด ชัยชนะแรก ๆ ของผมเริ่มต้นที่ ป.1 ชีวิตเริ่มเข้าใจคำว่าฝึกซ้อม ม.ต้น ผมก็เลือกที่จะเล่นกรีฑาเสริมจากว่ายน้ำ ทั้งประเภทลู่และลาน เก็บเหรียญ ประสบการณ์ ฝึกซ้อมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต สมดุลย์ระหว่างเรียน เล่น ซ้อม สุขภาพ วินัย สังคมในมุมต่าง ๆ ก่อตัวอย่างช้า ๆ เมื่อโอกาสเปิดผมทุ่มเทให้กับการเป็นนักดนตรีในช่วงสุดท้ายของมัธยมต้น ซ้อมหนักขึ้นอีกหลายระดับ เข้าแข่งขันในระดับประเทศ เป็นประสบการณ์และการฝึกตนที่สำคัญ ในขณะที่ด้านการเรียนยังคงไปได้ดี ไม่ใช่ที่หนึ่งของโรงเรียน แต่เป็นที่พึ่งของเพื่อน ๆ ห้องบ๊วย และเป็นตัวแทนของโรงเรียนบ้างตามแต่โอกาสจะอำนวย ในมัธยมปลายที่ย้ายโรงเรียนมาเป็นโรงเรียนเด็กเรียนที่กีฬาเป็นเรื่องรอง ผมก็เลือกที่จะซ้อมว่ายน้ำอยู่คนเดียวแทนที่จะไปเรียนพิเศษเหมือนคนอื่น แล้วใช้เวลากลางคืนอ่านหนังสือ น่าจะเป็นช่วงที่เป็นจุดสูงสุดของการเรียนเพราะเป็นช่วงที่สอบได้ระดับต้น ๆ ของประเทศ ผมใช้เวลาเหลือทั้งหมดของผมในการเล่นกีฬา ไม่ว่าจะเป็นว่ายน้ำหรือเทนนิส การเตรียมสอบทำเท่าที่จำเป็น เพื่อที่จะสอบได้คะแนนสูงกว่าคนสุดท้ายของคณะไปเพียง 10 คะแนน แต่ก็เป็นคณะที่คะแนนสูงที่สุดในยุคนั้น นี่คือความสมดุลย์ ระดับมหาวิทยาลัยทักษะว่ายน้ำของผมไม่สามารถแข่งขันกับเด็กเมืองได้ ผมต้องเปลี่ยนมาเล่นโปโลน้ำ ซึ่งก็อยู่ในระดับประเทศ แม้ว่าจะไม่เคยชนะแชมป์ประเทศไทย หรือ อุดมศึกษา แต่ส่วนใหญ่ทีมของผมก็ได้เหรียญเงิน โลกของมหาวิทยาลัยกว้างขึ้น ความสมดุลย์ถูกแบ่งสรรปันส่วนมากขึ้น งานคณะที่ผมเลือกเป็นทีม entertain ในกิจกรรมรับน้อง การเป็นนักกีฬาของคณะ ของมหาวิทยาลัย ผมเริ่มทำงานแปลก ๆ เช่น รณรงค์การปั่นจักรยาน เริ่มจากตัวคนเดียว ไปช่วยชมรมจักรยานเพื่อสุขภาพแห่งประเทศไทย เริ่มแข่งขันกีฬาแบบใหม่ วิ่งมาราธอน ต่อด้วยทวิกีฬา การเรียนจึงต้องลดเหลือเพียงเท่าที่จำเป็น จาก Top 10% ของคณะไปจนเหลือเพียง 2.76 ในวันจบการศึกษาเพียงเพื่อสิทธิ์ในการสอบชิงทุน ผมยังคงนำทักษะทางกีฬาไปใช้ในการเรียนต่อที่ต่างประเทศ ทั้งเตรียมทีมโปโลน้ำแข่งขันกับมหาวิทยาลัยอื่น การเป็นนักไตรกีฬาในอเมริกา ตะเวณแข่งไปทั่ว ขณะที่เรียน ป.โท ป.เอก ตีพิมพ์เพียงเท่าที่จำเป็น แม้ว่าทางหลักสูตรจะไม่บังคับแต่ที่ปรึกษามักจะขอให้มี ป.โทหนึ่ง ป.เอกสอง ผมต่อรองจนเหลือแค่ ป.เอกสอง เพราะในช่วงปลาย ๆ ของการศึกษาผมเริ่มใช้เวลากับการเรียนดนตรี ทำกีตาร์ เริ่มอาชีพการสร้าง template ของ website และการขายของออนไลน์ ซึ่งจะเห็นว่าในช่วงชีวิตตั้งแต่เด็กจนจบการศึกษานั้น ผมไม่เคยทุ่มเทให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพียงอย่างเดียวเลย และเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เรียนรู้ ทักษะใหม่ ๆ ประสบการณ์ใหม่ ๆ โดยยอมสูญเสียความเป็นหนึ่งในด้านอื่น ๆ ไปตามที่จำเป็น ในมุมมองผม ผมเรียกมันว่าสมดุลย์ แต่คนอื่น อาจจะมองว่าไม่ทุ่มเท ก็เป็นได้ แต่ผมคิดจริง ๆ ว่า ผมไม่รู้ว่าคำตอบของชีวิตคืออะไร เส้นทางใด ๆ นั้นล้วนแล้วแต่ใครจะตัดสิน จึงไม่ต้องสนใจใคร

ผมใช้หลักการเดียวกันนี้เมื่อกลับมาทำหน้าที่ที่ประเทศไทย ทั้งหน้าที่ของลูกที่มารับหน้าที่ต่อจากพ่อแม่ในกิจการของครอบครัวและหน้าที่ชดใช้ทุนของกระทรวงวิทย์ในฐานะอาจารย์ ความสมดุลย์จึงต้องถูกสร้างระหว่างหน้าที่ในกิจการเอกชน และราชการ แน่นอนว่าเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงที่สุดผมต้องพยายามหาจุดร่วมกันให้มากที่สุด ในความเป็นอาจารย์นั้นมีภาระงานที่ถูกจัดออกเป็นงานสอน งานวิจัย บริการวิชาการ และทำนุบำรงวัฒนธรรม ซึ่งในสองหัวข้อหลังมีความคลุมเคลือจนผมคิดว่ามีไม่กี่คนเข้าใจว่าจริง ๆ มันคืออะไร ในขณะเดียวกันก็ถูกจัดให้แบ่งงานไปให้ไม่มากนักรวมกันไม่เกิน 20% ผมจึงแบ่งชีวิตด้านการงานของผมออกเป็นงานสอน งานวิจัย และงานโรงงาน ส่วนชีวิตส่วนตัวก็เป็นเรื่องของสังคม ดนตรีและกีฬา ในช่วงแรก ผมสร้างสังคมจากเรื่องราวของดนตรี ทั้งเรื่องดนตรีคลาสสิค แจ๊ส คอนเสริต จนกระทั่งมีเรื่องราวของครอบครัวเข้ามา ก็เริ่มแบ่งเวลาจากดนตรีมาให้ครอบครัว เริ่มผสมกีฬาและครอบครัวเข้าด้วยกัน จนสุดท้ายเมื่อต้องมีการ homeschool ลูก ๆ ก็เริ่มเอางานกับครอบครัวมาปนกัน ตอนนี้ใกล้ถึงจุดที่ลูก ๆ เริ่มเข้าใจดนตรีมากขึ้น ก็กำลังพยายามเอาดนตรีกลับเข้ามา ชีวิตในช่วงนี้จึงเป็นเหมือนกับอาหารจานเดียวที่มีครบทุกสิ่ง ในทุกมิติอย่างที่คณบดีได้กล่าวไว้ในช่วงต้น แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นในวันแรก และไม่ได้เป็นอาหารจานนั้น ๆ ในทุก ๆ ช่วงของชีวิต แม้จะเป็นอาหารที่ค่อนไปทางอาหารจานเดียวมากกว่าอย่างอื่น

อย่างไรก็ตามชีวิตครอบครัวไม่สามารถดำเนินไปได้อย่างราบรื่นถ้าการตัดสินใจเลือกคู่ชีวิตผิดพลาด แม้จะดูว่าไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับเนื้อหานี้เลย แต่เป็นเหตุผลที่ยิ่งใหญ่ ผมค่อนข้างเป็นคนที่ให้ความสำคัญในเรื่องของคู่ชีวิตค่อนข้างมาก แม้ว่าภายนอกผมจะถูกมองว่าเป็นคนเจ้าชู้ แต่มันก็แฟร์ที่จะมองเช่นนั้นจากคำจำกัดความ เนื่องจากเรื่องคู่ชีวิตเป็นสิ่งที่สำคัญผมจึงเปิดโอกาสให้ตัวเองอย่างมากในการศึกษาคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของผม และผมเชื่อในหลักสถิติ จำนวนมาก ๆ ย่อมได้เปรียบ แม้กระนั้นก็มีหลายคนที่ผมคบหาดูใจเป็นเวลาหลาย ๆ ปี แต่สำหรับผู้โชคร้ายที่ถูกเลือกนั้น ผมใช้เวลาในการทำความรู้จักเพียงแค่ไม่เกินหนึ่งหรือสองเดือน และรวบรัดแต่งงานภายในระยะเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น มี value หลัก ๆ เพียงไม่กี่ข้อ แต่หักงอไม่ได้เลยสำหรับผม นั่นคือ ผมต้องการชีวิตครอบครัวที่คำว่าครอบครัวต้องมาก่อน สมดุลย์ของผมเริ่มจากครอบครัว เวลา ความสุข ผมจึงต้องการที่จะมีลูกค่อนข้างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ (แม้จะไม่ได้เร็วดั่งหวัง) ผมต้องการให้ภรรยาเป็นแม่บ้านเพราะงานดูแลลูก เราจะไม่ให้ใครอื่นมาแย่งไป นั่นหมายถึงเราจะต้องสูญเสียรายได้ครึ่งหนึ่งที่ภรรยาจะสามารถจัดหาได้ ผมบอกอย่างชัดเจนเรื่องความประหยัดในรูปแบบของผม กฏกติกามารยาท เพื่อที่จะเข้าใจกันตั้งแต่วันแรก หลังจากนั้น ผมวัดจากปฏิกิริยา ผมจึงเลือกคนที่มาเป็นคู่ชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างภายหลังการแต่งงานนั้น เป็นไปได้เพียงเพราะอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตของผมเห็นด้วย แม้ว่าผมจะมีความคิดย้อนแยงกับสังคม ในเรื่องใด ๆ สมดุลย์ในรูปแบบของผมที่ต้องทิ้งรายได้ที่น่าจะได้ การใช้ชีวิตประหยัดกับหลาย ๆ สิ่งที่สังคมไม่ต้องการประหยัด เช่น รถ บ้าน เสื้อผ้า แม้แต่ first impression ทุกสิ่งล้วนต้องขอวีซ่ามาแล้วทั้งนั้น แน่นอนว่ากิจกรรมกีฬาท้าความตายอย่างการปั่นจักรยานเดี่ยวข้ามวันข้ามคืนจากกรุงเทพเพื่อลงมาหาดใหญ่ ก็ต้องมีวีซ่ามาแล้ว สิ่งเหล่านี้เหมือนเป็นความบังเอิญแต่เป็นการจัดตั้งที่มีการเตรียมงานมาอย่างแยบยล ผมเชื่อว่าภายหลังแต่งงาน ผลงานทุกอย่าง สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นสิ่งที่เกิดจากผมและคู่ชีวิต ไม่ใช่ตัวคนเดียวอย่างที่หลาย ๆ คนพยายามมอง และนี่เป็นอีกหนึ่งความสมดุลย์ภายในครอบครัวที่เราสร้างไว้

สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ถ้าจะว่าไปแล้วไม่ได้มีอะไรยิ่งใหญ่เกินธรรมดา การทำให้เกิดขึ้นได้นั้นไม่ใช่เรื่องราวที่ใช้ความทุ่มเทหรือความสามารถพิเศษใด ๆ ทั้งสิ้น เพียงแต่การยอมรับในข้อจำกัดของเวลาที่มีเพียง 24 ชั่วโมง ความสำนึกในหน้าที่ทั้งต่อครอบครัว ต่อพ่อแม่ ต่อประเทศชาติ และต่อตนเอง ทางออกเช่นอื่นนั้นจึงไม่มี  นอกจากจะต้องทำทุก ๆ อย่าง ไม่เลือกที่จะทิ้งภารกิจครอบครัวให้เป็นของภรรยา หรือทิ้งเรื่องของสุขภาพเพื่อสิ่งอื่น ๆ การมองอนาคต และการจัดความสำคัญจึงมีส่วนเข้ามาเกี่ยวข้อง ในช่วงแรกงานวิจัยก็เลือกทำงานวิจัยเกี่ยวกับฟองน้ำเพื่อที่จะใช้ในโรงงานได้ด้วย แต่ท้ายที่สุดมีการตำหนิว่าเป็น conflict of interest จากผู้ประเมินงานวิจัยท่านหนึ่ง แม้ว่าจะแค่เปรย ๆ ท้ายที่สุดจึงเปลี่ยนเป็นงานวิจัยด้านอื่นแทน แต่แล้วงานวิจัยชุดหลัง ๆ ก็กำลังจะกลายเป็นโรงงาน เพราะหลักสูตรถูกออกแบบมาให้ผลิตคนให้อุตสาหกรรม และสร้างงานให้อุตสาหกรรม มันเป็นไปไม่ได้เลยที่งานวิจัยที่เสร็จสิ้นจะไม่กลายมาเป็นธุรกิจใหม่ ๆ ส่วนรางวัลต่าง ๆ หรือ สิทธิบัตรที่ถูกมองว่าเป็นผลงานต่าง ๆ โดยบุคคลอื่นนั้นก็เป็นไปตามเส้นทางของงานวิจัยที่จะต้องเกิดอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าจะไม่ใช่แผนการ ไม่ใช่เป้าหมายเลยก็ตาม ในขณะที่งานด้านกีฬาก็ขยายจากนักกีฬา ที่หลากหลายขึ้นตามบริบทที่เปลี่ยนไปของชีวิตและครอบครัว จากผู้เล่น ค่อย ๆ กลายเป็นผู้จัด จากการแข่งกีฬาเริ่มแบ่งปันความรู้ในฐานะผู้รู้ รุ่นพี่ โคช ตามแต่บริบทและโอกาส ในที่สุดก็ได้มีโอกาสเริ่มงานที่เป็นงานทางสังคมมากขึ้นแม้ว่าในความเป็นจริงแล้วไม่ได้ชอบเข้าสังคมวงกว้างมากนัก งานวิจัยที่เริ่มส่งประโยชน์กับสังคม งานกีฬาที่ตอบโจทย์ด้านสังคม ทั้งหมดทั้งสิ้นก็เปิดโอกาสให้กับครอบครัวได้มีส่วนร่วมในทุก ๆ เรื่องทุก ๆ งาน ให้โอกาสลูก ๆ ได้เรียนรู้ ได้สัมผัสเมื่อพร้อม

ผมได้มีโอกาสแชร์เรื่องราวชีวิต งาน ครอบครัว และสิ่งต่าง ๆ ที่สร้างขึ้นมาผ่าน Facebook  ไปบ้างแล้ว หลาย ๆ คนที่อ่าน blog ของผม ก็น่าจะเป็นเพื่อนกันใน Facebook กันหมดแล้ว หลากสิ่ง สมดุลย์ ทำให้ง่าย แค่ได้ทำ เป็น keywords ที่ผมเลือกใช้ตลอดชีวิต conflict ต่าง ๆ ที่ถูกมองจากภายนอกจริง ๆ เป็นสัดส่วนที่ทำให้เกิดความสมดุลย์ ความเจ็บป่วยที่ถูกตอบด้วย extreme sport, introvert ที่สร้างสรรค์งานเพื่อสังคมที่หลากหลาย, บุคลากรทางการศึกษาที่ตอบคำถามความล้มเหลวของระบบด้วยการ homeschool ลูก ๆ ทั้งหมดทั้งสิ้นเป็นกระบวนการ just do it แบบไม่คิดมากเพื่อให้เกิดความสมดุลย์ทั้งสิ้น สมดุลย์นี้ถูกมองจากทุก ๆ มิติ เท่าที่ความลุ่มลึกในชีวิต อายุ ของผมจะสามารถทำความเข้าใจได้ เฉกเช่น อาหารจานเดียวที่สมดุลย์ทั้งรสชาติเปรี้วหวานมันเค็ม สมดุลย์ด้วยคุณค่าทางอาการ แป้ง โปรตีน ไขมัน วิตามิน ไปจนถึงกลิ่น เนื้อสัมผัส เสมือนการหาคำตอบของชีวิต หรือตั้งคำถามกับชีวิต โดยที่ยังไม่มีคำตอบว่าชีวิตคืองาน เงิน สุขภาพ ครอบครัว สังคม ในเมื่อยังไม่ได้คำตอบ สมดุลย์ในทุกสิ่งจึงเป็นคำตอบที่เสี่ยงน้อยที่สุด ผมเชื่อเสมอว่าผมต้องเรียนให้หนัก หรือทำงานให้หนัก หรือหาเงินให้เพียงพอเผื่อว่าผมจะต้องอยู่ในโลกนี้อีกนาน ในขณะเดียวกันผมต้องเล่นให้หนัก เดินทางให้มาก ค้นหาให้เพียงพอ มีความสุขให้เต็มที่ เผื่อว่าเวลาของผมในโลกจะหมดลง ชีวิตของผมจากเกิดจนตายจึงสมดุลย์ ถ้าเรียกเป็นอาหาร นั่นคือ “กลมกล่อม”

ในโลกที่ให้รางวัลและชื่นชูความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน การเรียนมุ่งเป้าลงไปหาสิ่งที่แคบลงไปเรื่อย ๆ เรียกว่าความเชี่ยวชาญ ในตำแหน่งงานหรือวิชาการก็มอบรางวัลให้กับความเชี่ยวชาญเฉพาะทางจนแทบจะลืมกันว่าเรานั้นเชี่ยวชาญกันไปเพื่ออะไรและเรื่องอะไร กระบวนการคิดของผมนั้นค่อนข้างเป็น contrarian หลายครั้งที่ผมถูกชื่นชมว่ามีความคิดสร้างสรรค์ คิดนอกกรอบ จริง ๆ แล้วผมแค่มองไปในฝั่งตรงกันข้าม ทำที่คนอื่นเขาไม่อยากทำ ไม่คิด หรือไม่ทำ ซึ่งไม่ต้องอาศัยความสร้างสรรค์ใด ๆ ความเชื่อในกาลามสูตรของผมมีมากกว่ากฏระเบียบที่องค์กร หรือแม้กระทั่งสังคมตั้งไว้ ความง่ายของ motto “Just Do It” ถูกนำมาปรับใช้ในชีวิตประจำวัน ที่ผลักดันให้ผมนั้นมีประสบการณ์หลากหลาย มากมาย และดูเหมือนลึกซึ้งเพียงเพราะ ไม่เชื่อ และ ทดลองทำ แต่เมื่อมองเข้ามาในระยะใกล้นั้น ผมเป็นแค่เป็ด ในกีฬาที่เล่นผมแม้ว่าจะสามารถโคชได้และมีสถิติส่วนตัวที่น่าสนใจแต่ผมไม่เคยชนะรายการใดมาก่อน ในการเรียนแม้จะจบขั้นสูงที่สุดแต่ความเชี่ยวชาญนั้นไม่ได้เคยถูกใช้ประโยชน์อีกเลย งานวิจัยใหม่ ๆ ก็ทำเพื่อตอบโจทย์อุตสาหกรรมยางของประเทศที่มีความหลากหลาย ไม่ได้เชี่ยวชาญด้านใดด้านหนึ่ง ในชีวิตครอบครัวก็ไม่ได้โดดเด่นใด ๆ เพียงแค่เลือกใช้ชีวิตร่วมกันไปด้วยกันทั้งครอบครัว ปฏิเสธข้อกำหนดของสังคมที่บอกว่าลูก ๆ ต้องไปโรงเรียน พ่อแม่ต้องหาเงิน เราเพียงแบ่งงานกันทำ พ่อทำงาน แม่สร้างครอบครัว เมื่อความพร้อมถึงระดับหนึ่ง ครอบครัวก็ไปทำงานด้วยกันได้ เดินทางด้วยกันได้ เล่นกีฬาด้วยกันได้ เรียนรู้ไปด้วยกันได้ นี่ไม่ใช่ความเชี่ยวชาญพิเศษ มันคือความเป็นเป็ดที่หลาย ๆ คนเลือกที่จะไม่เป็น

ผมเชื่อว่าทุก ๆ คนสามารถเลือกใช้ชีวิตของตนเองให้มีความสมดุลย์ได้ เพราะมันง่าย เพียงแค่ทำ ด้วย keyword ว่าทำนั้น มันไม่ได้หมายถึงความยิ่งใหญ่ ก้าวที่ลงทุนสูง เพียงแค่เจตนารมว่าทำ และทำมันอย่างสม่ำเสมอ วันละเล็กละน้อย เราไม่ได้ต้องการความเชี่ยวชาญอย่างที่เราถูกสอนให้เชื่อ เพราะเพียงความรู้เบื้องต้นเล็กน้อย บวกการปฏิบัติก็จะพาเราไปยืนในแถวหน้าของทักษะนั้น ๆ เมื่อพ่วงอีกสักหนึ่งหรือสองทักษะเราก็มีความโดดเด่นในความสามารถเฉพาะ เมื่อหาจุดร่วมกันของทักษะเหล่านั้นได้ ก็จะเกิด synergy และเมื่อนั้นเราก็สร้างประโยชน์ได้มากขึ้น การดำเนินชีวิตไม่มีสิ่งใดยุ่งยาก คนบางคนมองหาแรงบันดาลใจจากคนรอบ ๆ ข้าง แต่ความเป็นจริงนั้นการทำ ๆ ไปง่าย ๆ ทุก ๆ วันนั้น ก็สร้างแรงบันดาลใจให้คนรอบ ๆ ข้างได้โดยไม่ต้องไปมองหาแรงบันดาลใจจากไหน

เช้าวันเสาร์ ผมตื่นมานำจักรยานออกไปปั่นไม่ต่างจากทุก ๆ เสาร์ แต่คราวนี้ระยะทางไม่ยาวมากนักเพราะผมเพียงต้องการสัมผัสเส้นทางบางส่วน คุณภาพถนน และบรรยากาศทั่ว ๆ ไปของเกาะบินตัน ประเทศอินโดนีเซีย เกาะชายขอบของประเทศที่สิงคโปร์เช่าพื้นที่พัฒนาให้รีสอร์ทระดับไฮเอนท์เข้ามาพัฒนา เพราะห่างจากสิงคโปร์เพียง 1 ชั่วโมงด้วยเรือ เฟอร์รี่ เราเข้าพักในห้อง type ใหญ่ที่สุดของโรงแรมที่วางตัวเองให้เป็นระดับห้าดาว แต่ผมมอง ๆ สภาพความเก่าและระดับการบริการแล้วผมคงให้แค่สี่ แต่ราคานั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะเป็นราคาสิงค์โปร์ เสาร์นี้เหมือนกับอีกหลาย ๆ เสาร์ที่ผมใช้เวลาในการผ่อนคลายและจัดการเกี่ยวกับการลงทะเบียนเพื่อการแข่งขันในวันรุ่งขึ้น สำหรับชีวิตที่แข่งเฉลี่ยสองเดือนครั้งมาตลอดยี่สิบกว่าปี มันกลายเป็นกิจวัตรที่ไม่สร้างความตื่นเต้นหรือกังวลใด ๆ เลย ผมแทบไม่ทราบว่าวันนี้นั้นจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมอีกครั้ง

ผมกลับมาที่โรงแรมพอให้มีเวลาเหลือสำหรับอาหารเช้านิดหน่อย แต่เด็ก ๆ ต้องการที่จะให้พาไปว่ายน้ำผมจึงพาพวกเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง เพื่อให้เวลากับภรรยาอีกเล็กน้อยกับอาหารเช้า เด็ก ๆ โตก็เปลี่ยนเสื้อผ้าได้เองแล้ว ส่วนเจ้าตัวเล็ก ฮารุ ผมยังต้องเปลี่ยนชุดให้เขาอยู่ ผมถอดเสื้อผ้าและผ้าอ้อมเขาออกแล้ววางเขาลงที่อ่างอาบน้ำ เพื่อจะล้างก้นให้เขาเล็กน้อยก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ ผมเปิดน้ำที่อ่างอาบน้ำ แล้วคว้ามือจับฝักบัวสายอ่อนไว้ในมือข้างซ้าย สายน้ำพุ่งของจากก๊อกลงอ่างรวดเร็วรุนแรง เป็นไปตามปกติของระบบน้ำของโรงแรมระดับห้าดาวทั่วไปที่ผมเองก็มองว่าความดันน้ำในระบบก็เป็นส่วนที่สำคัญต่อประสบการณ์ที่โรงแรมชั้นนำจะให้กับผู้เข้าใช้บริการเกิดความประทับใจหรือผิดหวังกลับไปได้ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เราเรียกร้องในฐานะผู้ใช้บริการนั้นจะกลับมาย้อนให้เกิดสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของผมอีกครั้งหนึ่ง

ผมยื่นมือขวาเอื้อมไปเพื่อที่จะดึงจุกเปลี่ยนทิศทางของน้ำจากก๊อกลงอ่างจะให้ไปสู่ฝักบัวสายอ่อนที่ถืออยู่ในอีกมือหนึ่ง ในขณะเดียวกันก็ยื่นนิ้วไปสัมผัสกับนำ้ที่ไหลลงมาเพื่อทดสอบอุณหภูมิของน้ำ เมื่อทุกอย่างปกติผมจึงดึงจุกเปลี่ยนน้ำนั้น ทั้งหมดทั้งสิ้นใช้เวลาประมาณไม่เกินสามวินาที ผมได้ยินเสียงตะกุกตะกักเหมือนเสียงการเดินทางของน้ำผ่านท่อเข้ามาอีกเส้นหนึ่ง น้ำพุ่งแรงเหมือนน้ำห้องน้ำโรงแรมชั้นนำทั่วไป แต่สิ่งหนึ่งที่แตกต่างออกไป ลูกสาวตัวน้อยของผมกรีดร้อง ตะเกียกตะกาย ขึ้นจากอ่างอาบน้ำอย่างทุกทักทุเล ภรรยาซึ่งเห็นเหตุการณ์กรูเข้ามาช่วยดึงตัวขึ้น ยังไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นก็มีควันพวยพุ่งออกจากฝักบัว อ่างอาบน้ำ เราทุกคนจึงรับทราบว่าน้ำร้อนคงลวกฮารุตัวน้อยของเราเสียแล้ว ภรรยารีบนำฮารุมาราดด้วยน้ำเย็นที่อ่างล้างหน้า ความตระหนกตกใจแสดงผ่านออกมาผ่านเสียงร้องไห้และสายน้ำตาของภรรยา ท่ามความฉุกละหุกปนเสียงร้องโหยหวนของฮารุ เด็กโตทั้งสองที่ยืนรอที่จะไปว่ายน้ำในห้องน้ำยืนมองตัวแข็งด้วยความตกใจ เหตุการณ์นี้รวมเวลาทั้งหมดประมาณสิบวินาที หนังบริเวณหว่างขาของฮารุหลุดลอกจนเห็นเนื้อแดง ๆ ภายใน ในขณะที่บริเวณอื่น ๆ แดงก่ำ ตั้งแต่บริเวณก้นลงไปยังขาทั้งสองข้าง ภาพเหตุการณ์นี้เวียนวนไปมาในหัวของผมเป็นภาพช้า ราวกับเป็นเหตุการณ์ยาวนานนับชั่วโมง

เราพาฮารุผู้น่าสงสารลงไปที่ล๊อปบี้เพื่อหาสถานพยาบาล เจ้าหน้าที่ของโรงแรมพยายามให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ขับรถพาไปคลีนิคระยะทางไม่เกินห้านาที พยาบาลที่คลินิคนำผ้าชุบน้ำแข็งมาประคบ หลังจากนั้นใช้น้ำเกลือล้างแผลแล้วทาด้วย ครีม Bioplancenton แล้วบอกกับเราว่าเป็น ยาฆ่าเชื้อ พร้อมให้ยาระงับปวดลดไข้ แล้วแนะนำให้ไปโรงพยาบาล หลังจากได้เห็นการปฐมพยาบาลที่แม้แต่เราก็ยังวิตก ความหวังต่อไปของเราคือโรงพยาบาลเนื่องจากเราคิดว่าที่นี่น่าจะมีอุปกรณ์ไม่เพียงพอ เรากลับไปที่โรงแรมอีกครั้ง ผู้ช่วยผู้จัดการแนะนำว่าเราควรกลับขึ้นไปที่สิงคโปร์ ไม่แนะนำให้ไปโรงพยาบาลที่นี่ ผมเริ่มวางแผนการในหัวอย่างช้า ๆ แล้วบอกว่าในขณะที่เราต้องรอ เฟอร์รี่ ข้ามกลับไปสิงค์โปร์เราขอไปดูที่โรงพยาบาลของเกาะดูดีกว่า เพราะในขณะนี้แผลของน้องเปิดกว้าง เรากลัวเรื่องการติดเชื้อและการดูแลทั่ว ๆ ไป โรงพยาบาลอยู่ห่างจากโรงแรมพอสมควรต้องขับรถข้ามไปใช้เวลาถึง 45 นาที คนขับรถของโรงแรมขอเข้าใช้เส้นทางลัดข้ามเขา ลัดเลาะคดเคี้ยวขนาดที่ว่าเมื่อถึงจุดหมายภรรยาของผมถึงกับต้องลงไปอาเจียร ระหว่างที่นั่งรถข้ามภูเขาไปนั้น แผลของฮารุก็ค่อย ๆ พัฒนาขึ้นไปเรื่อย ๆ เริ่มมีตุ่มน้ำพุพองเกิดขึ้นทีละเล็กละน้อย และดูเหมือนว่าจะยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง ผมโทรศัพท์ทางไกลไปหาหมอนกเพื่อนของผมที่เป็นเสมือนหมอเด็กประจำครอบครัวของผม แล้วส่งภาพให้ดู หมอนกเห็นภาพขณะนั้น ซึ่งเป็นรอยแดงและมีตุ่มพุพองเป็นหย่อม ๆ ก็ประเมินคร่าว ๆ ว่าน่าจะเป็น 1st degree burn หมอบอกว่าโดยทั่วไปก็พยายามไม่ให้แผลแตกเพื่อลดความเสี่ยงในการติดเชื้อ ในการรักษาหมอน่าจะขัดผิวหนังที่ตายออกเพื่อเปิดแผลแล้วใช้ครีมขาว ๆ ลักษณะเป็นฟอง ๆ ทาให้ความชุ่มชื้นกันติดผ้าแล้วพันผ้ารอบ ๆ ป้องกันการติดเชื้อพร้อมให้ยาแก้ปวด และ ยาฆ่าเชื้อ ผมทำเช่นนี้ทุกครั้งเมื่อมีเหตุการณ์ความเจ็บป่วยในครอบครัวของผม ทำความเข้าใจกับปัญหา เรียนรู้วิธีมาตรฐานในการจัดการกับปัญหา และเรียนรู้ถึงความเป็นไปของโรครวมไปถึงภาวะเสี่ยงต่าง ๆ ที่จะเกิดขึ้น

เมื่อไปถึงโรงพยาบาลซึ่งเป็นโรงพยาบาลขนาดเล็กมาก ๆ ไม่แน่ใจว่ามีห้องผ่าตัดหรือไม่ พยาบาลก็เข้ามาทำแผลให้ฮารุอีกครั้ง ในตอนนี้ตุ่มพุพองเริ่มเยอะมากและดูน่ากลัว ขั้นตอนการทำแผลก็ไม่ต่างจากเดิม ใช้ยาตัวเดิมในการทาบนแผล ให้เพิ่มสองหลอดกลับโรงแรม สั่งยาชื่อว่า Sibro มาให้นอกเหนือจากยาแก้ปวดและ ยาฆ่าเชื้อ บอกว่าเป็นยาช่วยสร้างผิวใหม่ คุณหมอขอถ่ายภาพร่วมกับผมเมื่อทราบว่าเป็นนักกีฬามาแข่งไอรอนแมน 70.3 พร้อมกับบอกว่าแผลใหญ่แต่ไม่ลึก ไม่มีการไหม้ลงไปที่เนื้อหรือเส้นประสาทใด ๆ ไม่ต้องกังวล เป็นเพียงการไหม้ผิวหนัง ผมพยายามถามว่าระดับนี้เรียกว่า 1st degree burn หรือไม่เพื่อจะมาใช้สื่อสารกับเพื่อน ๆ หมอของผมในคราวต่อไป แต่ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน หมอแนะนำให้เปิดแผลทิ้งไว้เพราะจะทำให้หายเร็วกว่า ไม่ควรโดนน้ำ เราก็มองหน้ากันแบบงง ๆ เพราะบริเวณที่ไหม้นั้นจะต้องเปื้อนสิ่งขับถ่ายของฮารุอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วการจัดการต้องเป็นอย่างไร สามารถใส่ผ้าอ้อมได้หรือไม่ ผมถามหมออีกครั้งหมอบอกว่าไม่ต้องทำอะไร แค่หวังว่าในวันรุ่งขึ้นแผลน่าจะแห้ง แล้วสามารถใส่ผ้าอ้อมได้ แต่วันนี้นั้นแนะนำให้ปล่อยแบบนี้ไว้ก่อน ผมสบายใจขึ้นเล็กน้อยแผลไหม้ไม่ลึกมาก แม้ว่าจะเป็นบริเวณกว้างก็เป็นความเจ็บปวดชั่วคราว ไม่น่าจะมีเรื่องของการซ่อมแซมระยะยาว การปลูกถ่ายเนื้อเยื่อ ที่ต้องกังวล หมอบอกว่าไม่ต้องปิดแผลไม่ต้องทำอะไรพิเศษ ไม่ต้องกลับมาทำแผลในวันรุ่งขึ้น เพียงแค่ล้างด้วยน้ำเกลือแล้วทาครีมที่สั่งให้ไป ไม่ควรปิดแผลและใส่ผ้าอ้อมเท่าที่จำเป็น เราจึงขอให้คนขับรถและผู้ดูแลส่วนตัวของเราในการพักครั้งนี้ให้ช่วยหายาตามที่หมอสั่งไว้ให้ แล้วหาอาหารการกินให้เราสักนิด เพราะคาดว่าเราคงไม่น่าจะออกเดินทางไปสิงค์โปร์ในคืนนี้แน่นอน

ในตอนนี้ฮารุเริ่มหยุดร้องแล้ว แต่ยังอารมณ์ไม่ดีนัก เราไปทานอาหารเที่ยงกันที่ร้านอาหารพื้นเมือง ภรรยาผมร้องไห้จนไม่มีน้ำตาเหลืออีกแล้ว ผมเพิ่งเข้าใจคำว่าร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดก็ตอนนี้ ไม่ใช่จากฮารุที่ร้องด้วยความเจ็บปวด และความตกใจ แต่จากภรรยาที่ร้องไห้ใจจะขาดรอน ๆ ภรรยาของผมทานอะไรไม่ลงในขณะที่ฮารุมีอาการทางจิตใจดีขึ้น สภาพของเขาทำให้เราอุ้มเขาไม่ได้ และเขาเองก็นั่งลงไม่ได้ เราจะเห็นภาพของเด็กหญิงตัวน้อย ๆ ตาหวานใส รูปร่างเล็ก น้ำหนักตกเกณฑ์กว่าครึ่งหนึ่ง ยืนโยกเยกดูดน้ำมะพร้าวจากลูก ผมเร่ิมตั้งสติได้มากขึ้นมาก เริ่มคิดและวางแผนชีวิตในช่วงต่อไป ในขณะเดียวกันก็เริ่มสำรวจร่างกายของลูกสาวที่ตอนนั้นหมอชาวอินโดประเมินว่าเป็นการไหม้เพียงผิวหนัง และจากรูปที่ให้หมอนกไปนั้นก็มองคร่าว ๆ ว่าเป็น 1st degree burn จากการสำรวจคร่าว ๆ ของผมเองก็น่าจะเป็นพื้นที่ประมาณ 25-30% ของร่างกาย ผิวที่เคยเป็นแดง ๆ ก็มีตุ่มน้ำขึ้นทั่วทั้งพื้นผิว ตุ่มน้ำที่ขึ้นในช่วงแรก ๆ ก็ขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จากเมล็ดถั่วเหลือง ค่อย ๆ กลายเป็นขนาด M&M ผลองุ่น มีบางลูกขยายจนมีขนาดประมาณลูกกอล์ฟ หนังรับน้ำหนักไว้ไม่ไหว ห้อยโตงเตงไปมาตามจังหวะการขยับตัวของฮารุ ผิวหนังส่วนใหญ่เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำหมดแล้วในเวลานี้ จากสีที่เคยแดง พื้นที่ที่เคยดูเหมือนไม่โดนน้ำร้อนบางส่วนก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เช่น ฝ่าเท้าทั้งสองข้าง

หลังจากอาหารเที่ยงเรามุ่งหน้ากลับโรงแรมเพื่อพบกับผู้จัดการซึ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ถามไถ่แล้วให้เจ้าหน้าที่ตรวจตราระบบน้ำร้อน ซึ่งผมคาดว่าได้มีการเดินไล่ตรวจมาแล้วในช่วงที่เราไม่อยู่ แต่ก็มีการเรียกให้ช่างมาตรวจปรับในห้องนอนของเราอีกเป็นระยะเวลานาน ภายในห้องนอนของเรา ผมยังไม่เข้าใจว่าช่างเข้ามาทำอะไร เพราะระบบต้มน้ำของโรงแรมนั้นอยู่ด้านนอก คิดว่าน่าจะมีความพยายามในการที่จะปรับก๊อกผสมที่อยู่ภายในห้องน้ำ เพราะผมย้ำว่าเขาต้องมั่นใจว่าเขาปรับทุกอย่างให้ปลอดภัย เท่าที่คุยกับผู้จัดการ เขาย้ำอยู่ในสองสามเรื่อง คือเรื่องแรกทิศทางของก๊อก ฝั่งร้อนและเย็นที่พยายามให้ผมคิดว่าผมเองอาจจะพลาดได้ เรื่องที่สองคืออุณหภูมิของน้ำที่จะตั้งไว้ไม่เกิน 80 องศา ในขณะที่ผมพยายามบอกให้รู้ว่าผมเป็นวิศวกรเครื่องกล และเข้าใจได้เองว่าการตั้งอุณหภูมิค่าเท่าไรนั้นไม่ได้บ่งบอกเลยว่าน้ำจริง ๆ จะมีอุณหภูมิเท่าไร ในขณะเดียวกันในเวลาที่ผมขอให้ปรับอุณหภูมินี้ลงเหลือ 60 นั้น เขาย้ำผมหลายครั้งด้วยเหตุผลที่ว่าการปรับนั้นจะกระทบกับห้องอื่น ๆ ด้วยซึ่งผมก็ยืนยันเช่นนั้น ด้วยเหตุว่าน้ำร้อนขนาดที่ลวกเด็กได้ในเสี้ยววินาทีนั้นไม่ใช่อุณหภูมิที่ควรจะมีอยู่ในอ่างอาบน้ำไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ๆ แต่นี่ก็เป็นสิ่งผิดปกติที่ผมไม่ค่อยชอบเพราะผมเห็นหม้อต้มที่แยกกันในแต่ละห้องพร้อมกับสวิทช์ปิดเปิดที่แยกอิสระสำหรับหม้อต้มแต่ละตัว พร้อมคำอธิบายให้เปิดสวิทช์ก่อนใช้น้ำร้อนประมาณ 40 นาที นั่นหมายความว่าข้อมูลที่ผู้จัดการให้ผมนั้นไม่เป็นความจริง จะด้วยเจตนาหรือรู้เท่าไม่ถึงการแต่นั่นหมายความว่า เขาพยายามให้ผมคิดว่าน้ำร้อนที่ลวกลูกสาวของผมนั้นเป็นอุณหภูมิเดียวกันกับห้องอื่น ๆ เขาถามผมเรื่องการแข่งขัน แต่ผมได้ตัดสินใจแล้วว่าในสภาพเช่นนี้ผมไม่มีอารมณ์ไปแข่งขัน 7-8 ชม. แต่จะกลับเมื่อไรอย่างไรนั้นผมขอคุยกับภรรยาของผมก่อน ผมดูท่าทางผู้จัดการแล้วไม่มีท่าทีที่จะแสดงความรับผิดชอบอื่นใดนอกเหนือจากที่ได้พาเราไปโรงพยาบาลแม้แต่อาหารระหว่างที่เราจะต้องรอเวลากลับในอีกสองวันข้างหน้า ผมมีอาหารอยู่เล็กน้อยจากที่ซื้อเข้ามา พร้อมกับข้าวและหม้อหุงข้าวที่ผู้ดูแลส่วนตัวของเราหามาให้ ผู้ดูแลและคนขับรถย้ำกับเราว่าควรจะเรียกร้องกับผู้จัดการให้มากที่สุดเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อันตราย ผมเองก็เริ่มเข้าใจบรรยากาศเล็กน้อย

ผมนั่งคุยกับภรรยาที่ตอนนี้เริ่มค้นหาตั๋วเครื่องบินเที่ยวกลับหาดใหญ่ และร้อนใจถึงขนาดที่จะต้องนั่ง เฟอร์รี่ เที่ยวต่อไปเพื่อไปหาตั๋วอะไรก็ได้กลับประเทศไทยไว้ก่อน ผมมองว่ามันเป็นความเสี่ยงที่ไม่จำเป็น ฮารุมีจิตใจดี แผลไม่ลึก มีความเสี่ยงเรื่องของการติดเชื้อ ซึ่งต้องใช้เวลาอีกวันสองวัน ความร่าเริง และอารมณ์ที่ดีของฮารุ ทำให้เขากินอะไรสม่ำเสมอ ความเสี่ยงของการ dehydrated ก็น้อยลง การรออีก 1-2 วันยังมีความเป็นไปได้ เราจึงตัดสินใจกันว่าเราจะกลับกันในวันรุ่งขึ้น ในสายการบินเดิมจากสิงค์โปร์ไปหาดใหญ่ จึงขอให้ผู้จัดการเปลี่ยนตั๋วเฟอร์รี่ให้กับเรา แต่เราต้องรอลุ้นกันถึงตอนสองทุ่มในเวลาที่เฟอร์รี่เปิดทำการเที่ยวสุดท้ายของวัน การเปลี่ยนตั๋วเป็นไปอย่างราบรื่นเราได้ตั๋วกลับเที่ยวแรกของวันถัดไป เราจึงจองตั๋วเครื่องบินกลับในวันรุ่งขึ้นทันทีซึ่งก็โชคดีที่ไม่ใช่เที่ยวบินที่เป็นที่นิยมตั๋วสี่ใบจัดหาได้ในราคาไม่ต่างจากตั๋วที่จองหนึ่งเดือนล่วงหน้า

ฮารุเหนื่อยหลับไปแล้ว เขาต้องนอนคว่ำหน้าเท่านั้นในเวลานี้ มีตื่นมาเรียกหาแม่เพื่อกินนมบางครั้ง ซึ่งผมต้องออกไปเรียกแม่ที่นอนอยู่ในห้องถัดไป ด้วยความทรมานทางจิตใจของผู้เป็นแม่ที่ยังไม่ลดเลือน ไม่สามารถทำใจให้นอนกับลูกที่ในเวลานี้ถุงน้ำพุพองหลาย ๆ ถุงได้แตกออกหมดแล้ว เห็นแต่เนื้อสด ๆ สีแดงเรื่อ ๆ ทั่วทั้งบริเวณบั้นท้ายและขา ภรรยาผมใช้ช่วงเวลาที่นอนไม่หลับนี้ เยียวยาจิตใจตนเองด้วยการคุยกับทุกคนที่ติดต่อได้ ไม่ว่าจะเป็นน้องสาวและแม่ที่เมืองไทย น้องสาวที่อเมริกา เพื่อนของผม หรือเพื่อนของเธอเองที่เมืองไทย บางครั้งเพียงเล่าเรื่อง บางครั้งขอคำปรึกษาในการรักษา ผมเองนั้นนอนหลับอยู่กับฮารุ โชคดีที่ภรรยาเลือกที่จะปรึกษากับหมอแป๊ะหมอที่ทำคลอดให้กับลูกเราทุก ๆ คน เมื่อแป๊ะรู้เรื่องจึงได้เตรียมการรักษาฉุกเฉินไว้ให้ที่เมืองไทย คืนนั้นจริง ๆ แล้วไม่มีใครนอนหลับเราเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋า รวมทั้งจักรยานที่เพิ่งประกอบได้ไม่นานนัก

จากการพูดคุยของภรรยาทำให้เราเรียนรู้ว่าเราเองนั้นขาดความรู้พื้นฐานในการปฐมพยาบาลผู้ป่วยน้ำร้อนลวกอย่างแท้จริง ในความจริงนั้นเราต้องพยายามลดความร้อนที่ระอุภายใต้ผิวหนังด้วยการประคบน้ำ แช่น้ำ หรือผ้าชุบน้ำตลอดเวลาและยาวนานที่สุดที่จะทำได้ระหว่างที่รอคอยการรักษาที่เหมาะสม แต่ด้วยความรู้ที่ไม่มากพอเราใช้เพียงน้ำราดในช่วงแรก ๆ หลังจากนั้นเราก็ได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปไม่ได้ช่วยอะไรกับแผล สิ่งที่จำ ๆ กันมาประเภททายาสีฟัน ว่านหางจรเข้ หรือใช้บัวหิมะอะไรนั่นเอามาใช้ประโยชน์ในยามฉุกเฉินแบบนี้ไม่ได้เลย เราเรียนรู้ว่าในแผลเปิดขนาดใหญ่ความเสี่ยงของการ dehydrated นั้นน่ากลัวกว่าการติดเชื้อในวันแรก ๆ และที่สำคัญมาตราการในการรักษาของแต่ละที่ แต่ละโรงพยาบาลนั้นมีความแตกต่างกันเนื่องจากเขาให้ความสำคัญของผลของการรักษาในแง่ต่าง ๆ กันที่แตกต่างกัน

เช้าวันรุ่งขึ้นเราต้องเตรียมตัวตั้งแต่หกโมงเช้า เพราะภรรยาต้องการไปคลีนิคเพื่อปิดแผลเท่าที่ทำได้ เราได้ขอให้ทางโรงแรมจัดหาอุปกรณ์ปิดแผลไว้ให้ แต่ต้องการไปทำที่คลีนิคเพราะคิดว่าน่าจะสะอาดกว่าการทำเองที่โรงแรม เมื่อไปถึงก็พบว่าอุปกรณ์ปิดแผลที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้นั้น ไม่เป็นอย่างที่เราคิด ทางคลินิคไม่ได้ปิดแผลหรือทำอะไรที่แตกต่างไปจากเดิมนั่นคือล้างด้วยน้ำเกลือและทาด้วยครีม ยาฆ่าเชื้อ ลงบนผิวเปิดแดง ๆ ทั่วท่อนล่างของฮารุ วันนั้นเราให้ฮารุใส่ dress ผ้าลูกฟูกน่ารัก เนื้อผ้าบานออกเล็กน้อย และเราไม่ให้ใส่ผ้าอ้อมเพราะยังไม่จำเป็น เราเพียงต้องคอยเช็ดอุบัติเหตุที่เกิดระหว่างการเดินทางข้ามเรือจากบินตันไปสิงค์โปร์เท่านั้น ทางโรงแรมจัดให้เราอยู่ในห้อง VIP ทำให้ไม่ต้องปะปนกับผู้คนส่วนใหญ่ที่มาขึ้นเรือ แต่ทุกครั้งที่ต้องยกตัวฮารุ เสื้อที่เปิดขึ้นให้เห็นร่องรอยของแผลนั้น ก็เรียกสายตาสงสัยรอบ ๆ ตัวอย่างมากมาย เราผ่านการเดินทางข้ามทะเลจากเกาะบินตัน มายังเกาะสิงค์โปร์อย่างราบเรียบ เสียเวลาที่ ตม. ไม่มากนัก เหมือนว่าการ transit จากบินตันไปยังประเทศอื่น ๆ นั้นเป็นเรื่องปกติมาก ๆ เราเรียกแทกซี่พิเศษเพื่อตรงไปสนามบินชางกีในทันที ขณะนั้นเวลาประมาณ 10:30 น. เครื่องบินที่จองไว้ออกเวลา 13:20 น. มีเวลาไม่มากนักสำหรับการ check in ต่างประเทศ พร้อมจักรยาน แถมด้วยการทำแผลให้ฮารุ

ขั้นตอนการทำแผลให้ฮารุนั้นเป็นสิ่งสำคัญที่เราคาดไม่ถึง ในใจเราเพียงต้องการปิดแผลให้ลูกเพื่อความสะดวกในการเดินทาง เพื่อช่วยให้สามารถใส่ผ้าอ้อมเป็นไปได้มากขึ้นเนื่องจากหนังที่ก้นของฮารุทั้งสองข้างเปิดทั้งหมดเห็นเป็นเนื้อสด ๆ แดง ๆ ภรรยาผมพยายามหาผ้าปิดแผลแบบเปียก ๆ โดยไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร นั่นก็เป็นความลำบากอีกอย่างหนึ่ง ภรรยาได้ Bactigras : Medicated Paraffin Gauze Dressings มาพร้อมกับผ้าก๊อซแบบยืด ๆ ไม่รู้เรียกว่าอะไร ซึ่งเพียงพอที่จะทำแผลชั่วคราวสำหรับการบินข้ามประเทศ เจตนานี้ร่วมกับภาวะทางอารมณ์ของฮารุที่มั่นคง กลายเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้เราได้เดินทางกลับมารักษาต่อที่เมืองไทยได้ เราปิด Bactigras ทั่วทุกแผลที่มองเห็น แล้วพันผ้าก๊อซทุกที่ที่พันได้ ส่วนบริเวณก้นก็ใช้ผ้าอ้อมใส่ซ้อนเข้าไป ขณะนี้ฮารุเริ่มไม่สามารถยืนได้ดั่งใจแล้ว 1st degree burn ที่ฝ่าเท้าเริ่มระบม การอุ้มแทบเป็นไปไม่ได้เลยมันยากลำบากมาก ปกติเราจะช้อนรักแร้แล้วให้ยืนบนฝ่ามือ ช้อนก้นที่เต็มไปด้วยแผลไหม้นี่เป็นไปไม่ได้ แต่เท่านี้ก็เพียงพอให้เราสามารถทำตัวเนียนพาเด็ก ๆ ขึ้นเครื่องบินได้ ถึงขนาดกลุ่มหมอที่มารอรับเราที่สนามบินหาดใหญ่ถามด้วยความสงสัยว่าเขายอมให้ขึ้นเครื่องบินได้อย่างไร เพราะโดยปกติเด็กที่มีอาการป่วยระดับนี้จะไม่อนุญาติให้ขึ้นเครื่องบินได้ เพราะค่าใช้จ่ายในการลงฉุกเฉินที่ใดที่หนึ่งนั้นมันสูงกว่าที่สายการบินจะยอมรับความเสี่ยงนั้นได้

ที่สนามบินหาดใหญ่คณะแพทย์ รพ. มอ. เตรียมรับเราไว้อย่างดี ตั้งแต่รถพยาบาลพร้อมทีมแพทย์รอที่สนามบิน คณะแพทย์ศัลยกรรมพลาสติก แพทย์วิสัญญีเตรียมตัวพร้อมสำหรับการดมยา เพื่อขูดแผลทั้งหมดซึ่งเป็นวิธีการรักษาที่เป็นมาตรฐานของที่นี่ เราแจ้งทางทีมแพทย์ว่าเราได้รับแจ้งจากแพทย์ช้าไม่ทันเวลาเราจึงให้ฮารุอดอาหารไม่ทัน แต่นั่นก็เป็นอีกปัจจัยสำคัญที่ทำให้การเดินทางขึ้นเครื่องเป็นไปได้ง่ายขึ้น เพราะฮารุแม้ว่ามีแผลไหม้ครึ่งตัว แต่เขายังร่าเริงอยู่ได้ด้วยขนมและอาหารต่าง ๆ ที่มีให้เลือกทานเล่นตลอดการเดินทาง รวมไปถึงการดูดนมแม่ที่ช่วยได้หลาย ๆ อาการ ถ้าเราทราบเรื่องการอดอาหารเพื่อมาดมยาก่อนหน้านี้ การเดินทางกลับอาจจะเป็นไปไม่ได้เลย ฮารุอาจจะมีอาการงอแงจนเป็นที่สงสัยแล้วไม่ถูกอนุญาติให้ขึ้นเครื่องได้เช่นวันนั้น ผมให้ฮารุและภรรยาล่วงหน้าไปก่อนบนรถพยาบาล ส่วนเซน ซาช่าอยู่กับผม เก็บสัมภาระแล้วขับรถตามไป

ผมมารอด้านหน้าห้องฉุกเฉินเพราะในช่วงนั้นไม่สามารถติดต่อภรรยาได้ ภรรยาเล่าให้ฟังว่าเนื่องจากฮารุไม่ได้อดอาหารมาก่อน ทำให้การดมยาเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ มีความเสี่ยงมาก แต่จะรอเพื่อทำแผลอีก 5-6 ชม. ก็เป็นสิ่งไม่ดี ทำให้มีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อมากเพราะแผลใหญ่ นอกเหนือจากความเสี่ยงของการ dehydrated แล้วก็ยังต้องมีเรื่องติดเชื้อที่จะทำให้การรักษาเป็นเรื่องซับซ้อนมากขึ้น คุณหมอศัยลกรรมพลาสติกซึ่งเป็นรุ่นน้องโรงเรียนสาธิตเช่นกันจึงตัดสินใจที่จะขูดสด ฮารุผู้น่าสงสารจึงต้องถูก buff แผลสด ๆ ครึ่งตัว เป็นไหวพริบของแม่ที่ท่องนิทานให้กับฮารุ กลายเป็นกิจกรรมสนุกที่ทดแทนเสียงกรีดร้องที่คิดว่าจะเกิดขึ้น เหล่าแพทย์และพยาบาลถึงกับตะลึงในความอึดถึกทนของฮารุตัวน้อย เมื่อขูดแผลเรียบร้อย ก็ถูกปิดแผลด้วยแผ่นพอลิยูรีเทนโฟมที่มียาฆ่าเชื้อ เป็นนวัตกรรมที่ก้าวหน้ากว่าที่หมอนกเคยบอกเอาไว้ แผ่นวิเศษนี้จะช่วยซับน้ำเหลืองและให้ยาไปพร้อม ๆ กัน ทำให้สามารถปิดแผลนี้ไว้เป็นระยะเวลานานไม่ต้องเปิดออกเพื่อทำความสะอาด ส่งผลให้เวลาในการรักษาลดสั้นลงเป็นอย่างมาก แพทย์สรุปว่าฮารุไม่อาการ 2nd degree burn แบบตื้น ประมาณ 25-30% อาจจะมีบางจุดที่เป็น 2nd degree burn แบบลึกแต่คาดว่าไม่น่าจะมีมากนัก และมี 1st degree burn บางส่วนบริเวณเท้าและฝ่าเท้า

เราย้ายเข้าพักในห้องพิเศษ ฮารุรับน้ำเกลือพร้อมยาอีกประมาณ 2-3 ขวดก็หยุด เพราะร่าเริง ทานอาหารได้ตามปกติ แต่ก็ยังคงต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อรอให้แผลหายในระดับหนึ่ง รอเปิดแผลดูอาการอีกครั้งประมาณ 3, 5, 7 วันเพื่อประเมินตามลำดับ ความซับซ้อนของการรักษาอยู่ที่แผลบริเวณบั้นท้ายที่จะต้องคอยทำความสะอาดให้ดีทุกครั้งที่ฮารุถ่ายหนัก และระยะหลัง ๆ ที่ฮารุเริ่มมีอาการคันบริเวณแผล และรอบ ๆ ที่ปิดแผลมากจนรบกวนการนอนของเขา มีการทายา ทาโลชั่น และให้ยากินบ้างเล็กน้อย เราคาดว่าต้องอยู่โรงพยาบาลอย่างน้อยประมาณ 5-7 วัน เพื่อเปิดแผลดูครั้งแรก เปลี่ยนแผ่นปิดแผลประเมินสภาพของแผลว่าจะสามารถกลับไปดูแลที่บ้านแล้วกลับมาทำแผลเพียงอย่างเดียวได้หรือไม่ แต่ 6 วันผ่านไปเปิดแผลดูครั้งแรก ไม่เป็นไปตามที่หวังไว้แผลที่ขาแห้งดีพอสมควรแล้ว แกะแผ่นปิดแผลและปิดใหม่ได้ทันที แต่บริเวณที่มีปัญหาคือบริเวณบั้นท้ายที่มีการดูแลที่ลำบากกว่าแผลยังไม่แห้งและแผ่นปิดแผลยังติดกับแผลอยู่ นวัตกรรมชิ้นนี้ไม่ได้ทำงานได้ไร้ความผิดพลาดอย่างที่หวัง แผลยังไม่แห้งดี มีการเปิดออกเมื่อลอกบ้างเล็กน้อยสร้างความทรมาณให้กับฮารุอีกครั้ง เรายังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไร เรามีแผนที่จะเดินทางไปญี่ปุ่นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า เราก็ได้แต่หวังว่าแผลคงปิดสนิทพอที่จะเดินทางและดูแลแผลด้วยตัวเองได้ก่อนไป เราได้แต่คาดหวังว่าคำวินิจฉัยเบื้องต้นของหมอที่บอกว่าทุกอย่างเกิดที่ผิวหนังไม่น่าจะเกิดปัญหาหรือแม้แต่แผลเป็น เพราะการดูแลแผลน้ำร้อนลวกใหญ่ขนาดนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ

มีหลาย ๆ อย่างที่เราได้เรียนรู้จากประสบการณ์นี้ การปฐมพยาบาลและดูแลแผลน้ำร้อนลวก รวมไปถึงความเสี่ยงและความซับซ้อนที่จะตามมา สิ่งที่ต้องระวัง การออกแบบที่น่าจะสร้างความเสี่ยงในระบบน้ำร้อนของโรงแรม ทุก ๆ โรงแรมที่เราจะต้องเดินทางไปพานพบอีกมาก ผมคิดว่าสิ่งที่เป็นไปได้มากที่สุดตามความคิดของผมที่เป็นวิศวกรเครื่องกลคือ โรงแรมใช้ระบบหม้อต้มที่อาจจะมีปัญหาเรื่องอุณหภูมิของน้ำสูงเกินไม่ ไม่ว่าจะเป็นเพราะตั้งไว้สูงเกินไปหรือเป็นความเสียหายของระบบควบคุมอุณหภูมิ ระบบเพิ่มความดันของน้ำร้อนที่ออกจากหม้อต้ม การออกแบบระบบความดันให้สมดุลย์กับระบบความดันของน้ำเย็นที่น่าจะใช้ระบบความดันแยกกับน้ำร้อนไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมีการใช้น้ำระหว่างทางระหว่างท่อค่อนข้างมาก สิ่งที่ผมคาดว่าเกิดขึ้นกับผมคืออุณหภูมิน้ำที่หม้อต้มที่สูงร่วมกับปั้มเพิ่มความดันของน้ำร้อน เมื่อมีการปรับน้ำก๊อกจากน้ำลงอ่างไปยังสายฝักบัวความดันที่ตกลงในทันทีไปสั่งให้ปั้มความดันน้ำร้อนทำงาน ปั้มน้ำร้อนซึ่งอยู่ใกล้กว่าปั้มน้ำเย็นมีพลังสูงกว่า ใกล้กว่า ทำงานได้เร็วกว่าปั้มน้ำเย็น น้ำร้อนที่ร้อนเกินความปลอดภัยจึงพุ่งแทรกน้ำเย็นออกมาทันที หลายคนพูดถึงเรื่องประกัน ซึ่งผมขอบอกเป็นครั้งสุดท้ายว่าเรื่องเงินไม่เคยเป็นปัจจัยของผม การทำประกันหรือไม่ไม่ทำให้เกิดความแตกต่างใด ๆ ในกรณีนี้ หลายคนถามเรื่องการร้องเรียนการเรียกร้องความรับผิดชอบของโรงแรม ผมกำลังรวบรวมความคิดในเรื่องนี้อยู่ ผมไม่มีความต้องการเรียกร้องด้านเงินตรา แต่ผมอยากเห็นการแสดงความรับผิดชอบ อยากสร้างประสบการณ์ทดแทนให้กับเด็ก ๆ และครอบครัว อยากเห็นมาตรการป้องกัน การแก้ไขระบบของเขานี่เป็นสิ่งสำคัญที่ผมต้องการเห็น

สิ่งที่เกิดขึ้นตอนต่อไป ผมจะค่อย ๆ มารายงานให้ทราบต่อไปครับ หวังว่าเรื่องราวของครอบครัวเราจะสามารถช่วยป้องกันขั้นพื้นฐานให้กับครอบครัวอื่น ๆ ในขณะที่ความพยายามอีกระดับในอนาคตของผมนั้นจะสร้างความปลอดภัยขึ้นกับระบบ รวมถึงปรับมาตรฐานความรับผิดชอบของโรงแรมทั้งระบบโดยรวม และที่สำคัญที่สุดทำให้ภรรยาของผมพอใจกับเหตุการณ์นี้ ซึ่งผมเองยังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าภรรยาของผมต้องการอะไร ในระยะยาวถ้าผมเรียกร้องได้ไม่ตรงใจกับภรรยาของผม ชีวิตครอบครัวของผมต้องสั่นคลอนเพราะความไร้ความรับผิดชอบของโรงแรมเครือหนึ่งเพียงเท่านั้น