ไก่สามอย่าง : A reflection on my tri(p)athlete lifestyle.

การแข่งขันสมุยไตรกีฬาเพิ่งจบลงไปเมื่อวาน (21 เมษายน 2556) แม้ว่างานจะขลุกขลักไปบ้าง แลดูเงียบเหงาไปบ้าง เมื่อเทียบกับงานอื่น ๆ ที่ผมเข้าร่วม แต่เมื่อเทียบกับเมื่อปีที่ผ่านมา ผมก็เห็นได้อย่างชัดเจนถึงคุณค่าของคำว่าประสบการณ์ ถ้าใครได้อ่านบทความเรื่อง Samui Triathlon 2012 ที่ผมเขียนไว้เมื่อปีที่แล้วน่าจะนึกภาพได้ชัดขึ้น ปีนี้การจัดการทำได้เรียบร้อยขึ้นเป็นอย่างมาก และผู้จัดต่างมีความมั่นใจในการตัดสินใจแก้ปัญหาต่าง ๆ ดีขึ้นเป็นอย่างมาก เริ่มตั้งแต่การรับสมัคร การแก้ปัญหาจากการสมัคร และอื่น ๆ ผมคิดว่าใครที่ได้เข้าร่วมงานนี้ก็คงอดใจไม่ได้ที่ต้องกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ในปีนี้การแข่งขันที่นี่มีความหมายสำหรับผมเป็นอย่างมาก และเป็นการแข่งขันที่น่าประทับใจอีกครั้งสำหรับผม แต่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับผลการแข่งขัน หรือกระบวนการในการแข่งขันเลยแม้แต่น้อย ยกเว้นในช่วงเข้าเส้นชัยที่เป็นครั้งแรกที่เซนสามารถวิ่งตามผมเข้าเส้นชัยเป็นระยะทางค่อนข้างไกลทีเดียว นอกจากนี้ซาช่ายังแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งที่ไม่ได้วิ่งไปกับผมด้วย ซึ่งเป็นการบอกผมว่าคราวหน้าผมจะมีลูก ๆ สองคนวิ่งตามผมเข้าเส้นชัยเป็นครั้งแรก แล้วมันเป็นเรื่องอะไรน่ะหรือ มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคนอื่น ๆ ล้วน ๆ ครับ

ในการเตรียมตัวเพื่อการแข่งขันครั้งนี้ ผมได้มีโอกาสอย่างมากมายที่จะแบ่งปัน ประสบการณ์ ความคิด ความรู้สึก ที่เกี่ยวกับกีฬาไตรกีฬาที่ผมรักให้กับเพื่อน ๆ หลาย ๆ คน ทั้งที่รู้จักกันมาเป็นระยะเวลาหลายทศวรรษ หรือไม่กี่สัปดาห์ ประสบการณ์กว่า 25 ปีที่ผมตระเวณ ตะลอน ตะลอน ไปเพื่อร่วมการแข่งขันรายการต่าง ๆ โดยไม่มีความหวัง หรือโอกาสที่จะได้รับรางวัลใด ๆ และผมเองก็ไม่เคยสนใจในสิ่งเหล่านั้นเลย แต่นี่มันคือ lifestyle ของผม ชีวิตของผม และมันสร้างผมให้เป็นเหมือนทุกวันนี้ อย่างที่ผมเคยเขียนอธิบายไว้ว่าผมไตรฯ ทำไม ในการแข่งขันนี้มีเพื่อน ๆ ผม ทั้งเก่ามัธยม เก่ามหาวิทยาลัย ใหม่สามเดือน ใหม่หกเดือน เข้าร่วมการแข่งขันในสนามนี้เป็นครั้งแรก บางคนเป็น multisport event ครั้งแรก บางคนก็เป็นการแข่งกีฬาครั้งแรก

ด้วยความเพื่อน ๆ ทั้งหลายเป็นมือใหม่ ผมจึงมีโอกาสได้พูดคุย แสดงความคิดเห็น ในหลาย ๆ เรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องการฝึกซ้อม การเลือกซื้อจักรยาน การเลือกซื้ออุปกรณ์ อะไรควรซื้อ อะไรยังไม่จำเป็น การเตรียมตัวเดินทาง การแข่งขัน การเตรียมพร้อมก่อนการแข่งขัน การเตรียมอาหาร ไปจนถึงที่พัก การขนครอบครัวเพื่อไปเชียร์ การเตรียมให้ event เหล่านี้กลายเป็นกิจกรรมของครอบครัว สิ่งที่ควรคาดหวัง ไม่ควรคาดหวังจากกิจกรรมเหล่านี้ และอื่น ๆ อีกมากมายตลอดระยะเวลาที่เพื่อน ๆ เหล่านั้นตัดสินใจร่วมลงแข่งขันมาจนถึงวันที่แข่งขันวันก่อนนี้ แม้ว่ารายการที่เราทุกคนแข่งขันนั้นไม่ใช่ไตรกีฬากลับเป็นทวิกีฬา แต่หัวใจของสิ่งที่เรียกว่า multisport ยังมีอยู่เต็มเปี่ยม รวมทั้งสถานที่แข่งขันบนเกาะสมุย เกาะสวรรค์แห่งหนึ่งของทะเลแดนใต้ กับระยะทางที่ห่างจากบ้านของเพื่อน ๆ นักกีฬาแต่ละคนตั้งแต่ 400 ไปจนถึง 800 กว่ากิโลเมตร ผมได้ดึงให้เพื่อน ๆ ได้มาสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าไก่สามอย่าง และ tri(p)athlete lifestyle ของผม

คำว่าไก่สามอย่างเป็นชื่อเรียกไตรกีฬาเมื่อสมัย 25 ปีที่แล้ว เมื่อผมเริ่มเล่นใหม่ ๆ ผมไม่รู้ถึงที่มาและยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเป็น “ไก่” เพราะสำหรับผมแล้วไตรกีฬานั้น ไม่เหมาะกับ “ไก่” เอาเสียเลย เพราะไก่ (chicken) จะไม่มีวันที่จะประสบความสำเร็จในไตรกีฬา เพื่อนผมอย่างน้อย ๆ สองคนที่ร่วมในการแข่งขันครั้งนี้ ที่เป็นนักวิ่งระยะไกล และวิ่งรอกแข่งขันระดับก้้าวหน้า ได้เรียนรู้กับประสบการณ์ใหม่ ทั้งการแข่งขันที่มีการปั่นจักรยานครั้งแรก บนจักรยานคันแรก ที่เพิ่งถอยมาไม่เกินสามเดือน และความรู้สึกที่น่ามหัศจรรย์ ที่เรียกว่าตะคริว สำหรับคนทั่วไปแล้วคำว่าตะคริวอาจจะหมายถึงชีวิต หมายถึงการสิ้นสุดการแข่งขัน แต่สำหรับ multisport athlete มันคือศัดรูที่คุ้นเคย การแข่งปีนี้ผมโชคร้ายที่เกิดตะคริวที่น่องทั้งสองข้างตั้งแต่เริ่มต้นปั่นจักรยาน อำนวย และหมอนก ก็พบกับเจ้าศัตรูตัวนี้เช่นเดียวกัน แต่ในสภาวะเช่นนี้ เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันไปเป็นเวลา 1 ชั่วโมงครึ่งเป็นอย่างน้อย ความเหน็ดเหนื่อย ปวดเมื่อย ปวดหลัง ปวดแขน ปวดก้น สะท้อนความรู้สึกใหม่ ๆ ให้กับนักกีฬาที่มีพื้นฐานมาจากกีฬาวิ่งเพียงอย่างเดียว

ช่วงที่ยากลำบากที่สุดของ multisport คือรายการวิ่งเพื่อปิดท้าย ซึ่งหลังจากผ่านกิจกรรมอื่น ๆ มาแล้วยาวนานกว่าสองหรือสามชั่วโมง เมื่อต้องมาวิ่งเพื่อปิดท้ายมันจะเป็นช่วงที่ทรมานที่สุด และมันจะทำให้เราเข้าใจถึงคำว่า dig deep ได้อย่างชัดเจน ถึงพริกถึงขิง เลยทีเดียว เพื่อน ๆ ผมที่มาจากกีฬาจักรยาน บางคนก็ต้องยอมที่จะเดินในช่วงสุดท้ายนี้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะผมเองในการแข่งขันรายการลากูน่าภูเก็ตครั้งแรกหลังจากกลับมาจากอเมริกาอ่อนซ้อมมาปีกว่า ๆ แล้วลุยเลย ก็ต้องมาจบด้วยการเดินเกือบเต็มระยะเช่นกัน มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ถ้าหากว่าเรามีข้อแม้อยู่ในใจ ถ้าเราไก่ (chicken out)

การซ้อมจึงไม่ใช่เพียงเป็นการเตรียมตัวให้พร้อมเท่านั้น แต่เป็นการเตรียมใจให้พร้อมอีกด้วย เมื่อการเข้าร่วมเป็นสิ่งสำคัญ ความสำเร็จจากการแข่งขันเป็นสิ่งสำคัญ การเดินทางและความลำบากต่าง ๆ เป็นเรื่องเล็ก ผมใช้การแข่งขันต่าง ๆ เหล่านี้เป็นแรงผลักดันให้ฝึกซ้อมอย่างสม่ำเสมอ ผมใช้การเดินทางเพื่อการแข่งขันเป็นแรงจูงใจ สถานที่แข่งขัน ที่พัก และการเดินทางเป็นรางวัลของการแข่งขัน กิจกรรมต่าง ๆ ของผมล้อมด้วยกิจกรรมของครอบครัว และการใช้ชีวิตร่วมกัน ก่อน ระหว่าง และหลังการแข่งขัน มันเป็น lifestyle

เพื่อการแข่งขันเราต้องเจออุปสรรคมากมาย ครอบครัวที่ต้องทำความเข้าใจ เวลาที่เราต้องใช้เพื่อฝึกซ้อม งบประมาณที่เราต้องใส่เข้าไปกับอุปกรณ์ การเดินทางเพื่อแข่งขันในแต่ละครั้ง เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดในการแข่งขัน ยางแตก ตะคริว อุบัติเหตุ ชนกำแพง เราจะเห็นภาพการต่อสู้เหล่านี้อย่างมากมายในกีฬาประเภทนี้ ผมเห็นด้วยตาตัวเองหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุบนเส้นทางจักรยาน ถลอดปอกเปิด แม้กระทั่งแขนหัก แต่ก็ยังวิ่งจนครบเส้นทาง รองเท้ากัด ตะคริวกิน มันเป็นเพียงน้ำจิ้ม เป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่สามารถหยุดนักกีฬาไก่สามอย่างเอาไว้ได้ เพราะเราไม่ใช่ไก่